झाडांना वशीकरण विद्या अवगत असावी असा मला दाट संशय आहे. तुम्ही वारंवार झाडांच्या संपर्कात जात राहीलात तर झाडं तुमच्यावर प्रेमजाल फेकतात आणि मग हमखास तुम्ही त्यांच्या प्रेमात पडतातच पडतात. काही मांत्रीकांना भानामती /काळीजादू करण्याची कला येते तशी झाडांना पण हिरव गारुड करण्याची कला ठाऊक असते असा शोध मला लागला आहे. आणि एकदा का हे हिरव गारूड तुमच्या मेंदूत जाऊन बसलं की मग ते तुमचा पुरता ताबा घेतं आणि तुम्ही झाडं, पानं ,फुलं यातच गुंतत जातात .झाडांचा हिरवा रंग तुम्हाला वेडं करतो. खरंतर लहानपणी शाळेत असताना मला हिरवा रंग अजीबात आवडत नसे, का? तर तो पाकिस्तानचा रंग आहे असा माझ्या मनाचा पक्का समज होता, त्यात पाकिस्तानी क्रिकेटपटूंचा युनिफॉर्म हिरवाजर्द. त्यावेळी ५०षटकांचं वन डे क्रिकेट जोमात होतं आणि टीव्हीवर आकाशी युनिफॉर्म वाली आपली टीम विरुद्ध हिरव्या रंगाची दुश्मन की टीम असं युद्ध रंगायचं .त्यामुळे हिरवा रंग म्हणजे शत्रू पक्षाचा ! असंच शालेय जीवनात मला वाटत असे त्यामुळे की काय पूर्वी माझे वडीलही मला तू जरा हाफ मॅड आहेस असं म्हणत असत. आता तर ते मला माझं फुलझाडांचं वेड पाहून गमतीने 'फुलवेडा' असं म्हणतात आणि माझ्या बायकोला 'फुलवेडी'.
आपण रस्त्याने जात असलो की झाडं आपल्याला खुणावतात आणि म्हणतात ओळख मला?? बघ माझी पानं, फुलं ,उंची, खोडाचा रंग मग आपल्याला झाड ओळखण्याचा छंदच लागतो, आणि अवचितपणे एखादं खास आवडीचं झाड भेटलं की मग विचारूच नका दिवसभर आपला मूड जाम खुश असतो. असचं एकदा नासिक वणी मार्गावर वसंत ऋतूमध्ये प्रवास करत असताना मला रस्त्यात काटेसावर भेटली आहाहा!! विलक्षण सुंदर!!! आपला सगळा पर्णसंभार उतरून ती नखशिखांत लाल फुले ल्याली होती तिचं ते रक्तवर्णी रूप अनेक रूपगर्वितां पेक्षा कितीतरी मादक होतं आणि म्हणूनच का तिला सर्वांगावर काटे होते ?? माहित नाही .पण ती शाल्मली कायमची माझ्या मनात ठसली आहे.
फुलझाडांचं वेड म्हणजे अक्षय आनंदाचं झुंबर. या फुलवेडातून काही नमुनेदार अनुभव आपल्या वाट्याला येतात त्या अनुभवां पैकीच हा एक अनुभव......
लडाख मधल्या लेह शहरा पासून उत्तरेकडे खरडूनग्ला पास हा जगातला सर्वात जास्त उंची वरून जाणारा हायवे आहे.(१८३८० फूट) ,अतिशय खडतर रस्ता,बर्फ़ाच्छादित शिखरं पार करून सियाचीन या जगातल्या सर्वोच्च युद्धभूमी कडे घेऊन जाणारा हाच तो हायवे. खरडूनग्ला पास पार केलं की तीव्र उताराची वळण घेत गाडी धाऊ लागते नुब्राव्हॅलीच्या दिशेने ,भोवतीचा निसर्ग पाहताना आपण परग्रहावर तर नाही ना आलो अस वाटावं इतका तो वेगळा वेगळा आहे. २०१६ च्या जून महिन्यात आम्ही लडाख ला गेलो होतो.नुब्रा व्हॅलीत डिस्कीट नावाचं छोट निम शहरी गाव आहे. लडाखी माणूस साधा सरळ, अजून तरी काश्मिरी लोकांसारखा तो व्यवहारी झालेला नाही. डिस्कीट मधल्या रिअल सियाचीन या लॉजवर उतरलो. तिथल्या छोट्याशा बागेत केशरी लिलीची सुंदर फुल फुलली होती, आपल्या भागात मी तरी कधी लिलीचा असा केशरी शेड पाहिलेला नाही, लॉज च्या लडाखी मालकिणीला विनंती केली, तिने लिलीचा कंद काढून दिला, मग प्लास्टिक पिशवीत माती त्यात थोडं पाणी घालून आम्ही तो कंद डिस्कीट- लेह-कारगिल-श्रीनगर-मुंबई- भुसावळ असा सांभाळून आणला.घरच्या बागेत लावला, त्याला खतपाणी घालून वाढवला,डिस्कीटची आठवण म्हणून त्याच नाव ठेवलं "डिस्कीट"
डिसेंबरात घराच्या नूतनीकरणा च काम सुरु झालं, गवंडी,प्लंबर,वायरमन,फेब्रिकेशनवाले,सुतार,पेंटर इ.इ.करागिरांचा एकच गोंधळ सुरु झाला. त्यात ते डिस्कीट तुडवल जात होत,आम्ही कामगारांना समजवत, ओरडत डिस्कीटला सांभाळत होतो. पण कसलं काय फेब्रुवारीत एक दिवस त्याचा पार चेंदामेंदा झाला.डिस्कीट गेलं !
रोज सकाळी बागेत पाणी घालताना मी त्या जागेकडे हताशपणे बघायचो.त्या मोकळ्या जागेवर कधीतरी वेड्या आशेने पाणीही घालायचो.
आणि चैत्रातल्या एका सकाळी " एकाच या जन्मी जणू फिरुनी नवी जन्मेन मी" अस म्हणत डिस्कीट लिलीचे अंकुर लीलया जमिनीतून वर डोकावताना दिसले.झपाट्याने ते वाढत गेले. भोवताली वैशाख वणवा पेटलेला असताना लडाख सारख्या अतिशीत प्रांतातील ते झाड कळ्यांनी डवरलं, आणि जेष्ठातल्या कडकडीत उन्हात त्याला सुंदर सोनकेशरी फुल आलं!!!
सगळ्या संकटावर मात करत प्रतिकूलतेशी लढत,कणखरवृत्तीच्या पण अंतरात कोवळीक जपणाऱ्या लडाखी माणसाचं रूपच जणू, डिस्कीटचं फुल
डिस्कीटचं फुल👆
उज्ज्वल सराफ
रत्नतज्ज्ञ(Gemmologist)
येथे क्लिक करा आणि हे पण अवश्य वाचा
८) मदनबाण
